Portretopdracht

Opdracht was om een portret te schrijven van iemand in je nabijheid die je goed kent. Het portret wordt opgebouwd met de volgende bouwstenen: Foto, Film en Psychologie.

Wilhelmina Gustavina

Vanuit de deuropening zie ik je aankomen lopen. De RMC-auto heeft je net afgezet. Met een kruk in je rechterhand en een grote shoppertas aan je linkerschouder beklim je de stoeprand, en terwijl ik je shoppertas heb overgenomen, bereik je ook het laatste obstakel, de opstap naar mijn huis.

Ik zie je in de spiegel die aan de deur in de hal hangt, bouwjaar 1936. Een stukje gekrompen vergeleken met hoe ik je herinner uit mijn jeugd.

Je grijze, golvende haren, je bril met daarachter je groen gekleurde iris en donkere pupillen. Je mond met dunne lippen, lichtjes naar beneden doorlopend in wat diepere huidplooien. Als ik zo naar je mond kijk, herinner ik mij hoe altijd, als je met iets bezig was dat al jouw aandacht nodig had, het puntje van je tong aan de zijkant van je mond ietsjes naar buiten stak.

Je draagt je blauwgrijze jas, met daarop een button, waarop voor ons te lezen valt: “Ik ben slechtziend”.

Deze keer ben je in jeans gestoken en draag je je vertrouwde Skechers aan je voeten. Het is geen feestdag, want anders had je, zoals je zelf zou zeggen, “wel iets wat stemmiger aangetrokken”. Bijna 90 jaar, maar toch zie ik nog steeds die sterke en zelfstandige vrouw die ik altijd in jou, als mijn moeder, heb gezien.

Je dopt nog steeds de meeste van je eigen boontjes. Met de rollator loop je naar de omliggende winkels voor je dagelijkse boodschappen, twee keer per week ga je naar de gym, en ondanks je eigen beperkingen sta je ook klaar om de mensen om je heen te helpen. Doet de lift in je flatgebouw het weer eens niet, dan hang je aan de telefoon met de woningbouwvereniging.

Maar soms komt er een typische koppigheid en ongeduld bij je boven. Zeker wanneer het je telefoon of tablet betreft. Deze twee apparaten leiden meer dan eens tot frustratie, omdat ze niet doen wat jij wilt. Maar door je frustratie wil je niet altijd luisteren naar wat er gezegd wordt om je makkelijker met je apparaten om te laten gaan. Maar uiteindelijk overwint ook bij jou de redelijkheid.

Als ik je omhels en knuffel, heb ik niet direct een associatie met een specifieke geur, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld jouw moeder en mijn oma, waarbij ik altijd moet denken aan 4711 Eau de Cologne. De geur die ik wel direct met jou associeer is die van versgebakken krentenbrood. Je was vroeger altijd druk met bakken en koken. Krentenbrood, speculaas, oliebollen; altijd wist je ons te verwennen met je baksels.

Als ik je zo zie zitten in de fauteuil, wat was je trouwens blij met deze nieuwe zitplek in plaats van die bank waar je diep in wegzakte, zie ik een echte mater familias, op leeftijd, misschien niet meer zo kwiek maar nog steeds bij de pinken.